In dit artikel bespreken de auteurs de resultaten en vooruitzichten van de markthervorming in de Nederlandse gezondheidszorg die in 2006 van kracht werd. De centrale boodschap is dat de hooggespannen verwachtingen van de markthervorming niet zijn uitgekomen.
Als mensen met dementie thuis wonen, zijn ze voor de meeste gezondheidszorgbehoeften lange tijd vooral afhankelijk van diverse zorgverleners in de eerste lijn. Suboptimale samenwerking en communicatie tussen de verschillende zorgverleners kan voor deze patiëntengroep leiden tot inefficiënte zorg of zelfs slechtere zorguitkomsten. In het zorgprogramma DementieNet toonden onderzoekers reeds aan dat met een gestructureerde netwerkbenadering in deze eerste lijn de kwaliteit van de zorg voor deze patiënten verbetert. Er was echter nog weinig bekend over de impact van DementieNet op opnamerisico’s en zorgkosten. Dit onderzoek pakt deze kenniskloof aan.
Ziekenhuizen met winstoogmerk verwerven een steeds groter deel van de gezondheidszorgmarkt. Omdat ze structureel niet beter presteren dan andere eigendomstypen, rijzen er vragen over de wenselijkheid van deze trend. Strategieën met winstoogmerk, zoals consolidatie, segmentalisering en turnaround-management, zullen het toekomstige ziekenhuislandschap beïnvloeden en de huidige one-size-fits-all ziekenhuizen kunnen ontwrichten.
Onderzoek naar de financiering van ziekenhuiszorg richt zich voornamelijk op prikkels in het financiële systeem buiten het ziekenhuis, het vergoedingsmodel. En opvallend genoeg is er weinig bekend over (prikkels in) de interne financiering in ziekenhuizen, het verdelingsmodel. Dit onderzoek geeft inzicht in de interactie van verschillende vergoedings- en verdelingsmodellen die in Nederlandse ziekenhuizen worden gebruikt, en hoe deze de financiële uitvoer van ziekenhuiszorg beïnvloeden.
Non-invasieve telemonitoring heeft tot doel de zorg voor patiënten met chronisch hartfalen (HF) te verbeteren door ziekenhuisopnames te verminderen en patiëntervaringen te verbeteren. Toch lijkt duurzame adoptie ervan nog beperkt. Met deze studie geven onderzoekers inzicht in de processen die een duurzame adoptie van telemonitoring voor patiënten met HF kunnen ondersteunen.
De toenemende focus op persoonsgericht zorg binnen de oncologie contrasteert met de grotere druk op de houdbaarheid van ons zorgstelsel. Hierdoor steekt de discussie over wat waarde is in de zorg opnieuw de kop op. Waarde is echter een breed begrip en honoreren van alle aspecten ervan lijkt financieel niet houdbaar. De auteurs reflecteren met een narratief review op het concept waarde en hoe waarde in de oncologische zorg met alternatieve strategieën is te vergroten.
Chronisch hartfalen (HF) vormt een grote uitdaging voor de gezondheidszorg. De coördinatie van de zorg tussen eerstelijns- en tweedelijnszorg is van cruciaal belang om de juiste zorg op de juiste plaats te ontvangen. Om die continuïteit van zorg te ondersteunen zijn er in Nederland Regionale Transmurale Afspraken (RTA's) ontwikkeld. Er is echter weinig bekend over hoe de stakeholders de ontwikkeling en het gebruik van deze RTA's ervaren. Dit kwalitatieve onderzoek geeft inzicht in deze ervaringen en kijkt daarnaast ook welke factoren hierop van invloed zijn.
Door ontwikkelingen in patiëntgerichte zorg worden behoeftes en wensen van patiënten drijvende krachten achter besluitvorming bij de behandeling van kanker. In combinatie met de stijgende kankerincidentie en uitgaven aan oncologische zorg rijst de vraag: Wat is waardevolle zorg bij kanker in het licht van beperkte budgetten en patiëntgerichte zorg? We inventariseerden belangrijke waarden bij de behandeling van kanker en vervolgens wat de implicaties ervan zijn voor besluitvorming op meerdere niveaus.
Het de-implementeren van niet-gepaste zorg is mogelijk. De laatste jaren zijn veel strategieën om dit te doen succesvol gebleken. Nu is het tijd voor de volgende stap: deze strategieën breder verspreiden en implementeren met zorgverleners in andere ziekenhuizen of huisartsartsenpraktijken. Om dit proces te bespoedigen hebben we in kaart gebracht welke factoren de opschaling beïnvloeden en hoe ze gebruikt kunnen worden om succesvol op te schalen.
In dit artikel verkennen en beschrijven we de beweging richting populatiebekostiging in de Nederlandse zorg. We bekijken recente politieke bewegingen, kleinschalige (Nederlandse) experimenten met populatiebekostiging en vergelijken en interpreteren deze in de context van internationale literatuur. Dit biedt inzichten voor beleidsmakers die op zoek zijn naar nieuwe, op populatie gebaseerde betalingssystemen.
Het idee bestaat dat integratie van spoedeisende hulpafdelingen (SEH) en huisartsenposten (HAP) voor zorg buiten kantooruren, de druk op de acute zorgketen verlicht. Sinds 2010 is de integratie van SEH en huisartsenpost (HAP) in sterke mate toegenomen. Het idee is dat dit leidt tot een reductie van onnodige SEH-bezoeken, doordat patiënten met dezelfde kwaliteit van zorg behandeld kunnen worden in de eerste lijn, tegen lagere kosten. Er zitten hiaten in het bestaande wetenschappelijke bewijs hiervoor.
Na de medisch-specialisten en de verpleegkundigen hebben nu ook de huisartsen een beter-niet-doen-lijst opgesteld. Het doel van deze lijst is het terugdringen van niet-passende zorg in de huisartsenpraktijk. Onderzoekers van het Radboudumc hebben in samenwerking met het Nederlands Huisartsen Genootschap 385 aanbevelingen gevonden in de richtlijnen voor huisartsen die opriepen om iets niet te doen of terughoudend te zijn.
Nederland vergrijst en met een steeds ouder wordende bevolking is er ook een toename te zien in het aantal mensen met twee of meerdere aandoeningen, multimorbiditeit genoemd. Dit resulteert in een toename in de complexiteit van hun zorgvraag waar de huidige vaak gefragmenteerde organisatie van zorg nog onvoldoende op is toegerust. Initiatieven die dit willen ondervangen door een meer geïntegreerde benadering van multimorbiditeit ondervinden hinder van de huidige betaalmodellen ...
Wereldwijd worden zorguitgaven voor een groot deel bepaald door de medisch-specialistische zorg. Ziekenhuizen zijn daarom aantrekkelijk voor overheden en verzekeraars bij het terugdringen van zorgkosten. Ziekenhuizen zijn echter grote complexe organisaties waar ingrepen van buitenaf niet altijd het beoogde effect sorteren. In deze studie analyseren we interne ziekenhuisstrategieën gericht op hogere kwaliteit en lagere kosten. We identificeren elf thema’s die van belang zijn bij de implementatie. Deze strategieën lijken veelbelovende opties om zowel de kwaliteit van de patiëntenzorg te verbeteren als de zorgkosten te verlagen.
Het aantal commerciële zorgaanbieders is in de laatste decennia in veel zorgsystemen sterk gestegen. In dit proefschrift analyseert Florien Kruse hoe de markt van commerciële zorgaanbieders zich heeft ontwikkeld en hoe commerciële zorgaanbieders presteren ten opzichte van "traditionele" (publieke en in sommige gevallen non-profit) aanbieders. Kruse concludeert dat commerciële zorgaanbieders kansen bieden voor de houdbaarheid van ons zorgsysteem, maar signaleert ook een keerzijde.
Volksgezondheidscrises, zoals de uitbraak van Covid-19, vereisen een doortastende interventie op zowel nationaal als lokaal niveau. Dit artikel beschrijft hoe ook voor het Nederlandse sociaal-politieke systeem en de Nederlandse gezondheidszorg dit een test in veerkracht was en is. Covid-19 ontmaskert niet alleen enkele van de meest kritische kenmerken van het Nederlandse zorgstelsel, het is ook de lakmoesproef geworden voor politieke besluitvorming in tijden van crisis.
Unmasking a Healthcare System: The Dutch Policy Response to the Covid-19 Crisis
Wallenburg, I.; Helderman, J.K. ; Jeurissen, P.; Bal, R.
Health Economics, Policy and Law, (2021), pp. 1-14
Tweederde van de Nederlandse huisartsen geeft aan dat niet-gepaste zorg regelmatig voorkomt. Belangrijke redenen zijn het behouden van een goede relatie met de patiënt en gebrek aan tijd. Huisartsen geven aan dat het informeren en scholen van patiënten en collega’s kan helpen bij het terugdringen van niet-gepaste zorg. Dit blijkt uit een vragenlijstonderzoek door Tijn Kool en Simone van Dulmen, gepubliceerd in BMJ open.